Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!
In het begin van de jaren 90 verscheen Tom DeLonge dronken op een van zijn basketbalwedstrijden op de middelbare school op Poway High buiten San Diego.
Hij werd van school gestuurd en gedwongen om naar een andere school te gaan waar hij de Battle of the Bands speelde.
Tijdens het evenement ontmoette hij Scott Raynor. Toen de twee Mark Hoppus kort daarna ontmoetten, vormden ze een band genaamd Blink en bezegelden hun lot.
Volgens de legende kwamen de bandleden met 'Blink-182' omdat Al Pacino 182 keer een bepaald vierletterwoord zegt in de film Scarface, maar in werkelijkheid komt het uit een juridisch geschil. Toen ze gevormd werden, trad er ook een Ierse band op onder de naam Blink, en dus veranderden ze hun naam om te voorkomen dat ze aangeklaagd zouden worden.
Het trio begon overal in Zuid-Californië punkmuziek te spuwen. Ze speelden honderden optredens, namen een paar hits op en begonnen een aanhang te ontwikkelen. Nadat de groep Raynor in '98 had vervangen door Travis Barker, nam de band een vlucht.
De release van Enema of the State in '99 bevestigde hun lot. Het album bevatte onder meer 'All the Small Things' en het geluid dat ze bereikten zou punkmuziek en de beginjaren van de hele millenniumgeneratie definiëren.
Mensen krijgen meestal Blink-182-tatoeages om één reden: ze zijn helemaal rad. Hun muziek vatte een moment in de Amerikaanse jeugdcultuur samen en als we oud en zwak zijn en in plastic zakken pissen, zullen we nog steeds zingen: "Say it aint so, I will not go, turn the lights off, carry me home."
