✅ Wat zegt de Bijbel over tatoeages?

Inhoudsopgave

Bijbels bewijs
De moderne kerk
Historische context
Oude Testament versus Nieuwe Testament
vergelijkingen met Verschillende religies

Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!

De kwestie van zonde, de religieuze en morele leerstellingen van de Bijbel en hun relatie tot de kunst van het tatoeëren is een fascinerend modern onderwerp voor gesprekken. Veel volgelingen van Christus zoeken inkt voor kracht, zegen en als een herinnering voor het leiden van een deugdzaam leven onder Gods leiding.

Met de groeiende populariteit van tatoeages in de Verenigde Staten en daarbuiten, vragen veel christenen zich af waar de praktijk valt met betrekking tot religieuze dogma's en officiële standpunten van de kerken van Christus.

Veel verschillende mensen hebben hun mening geuit en citeren een verscheidenheid aan concurrerende verzen en passages uit de Bijbel als rechtvaardiging voor hun standpunt over de kwestie. De geschiedenis heeft ons geleerd dat mensen religieuze teksten kunnen (en zullen) gebruiken om elk gezichtspunt te rationaliseren, dus met zoveel stemmen aan weerszijden van het debat, hoe kunnen we de kwestie tot op de bodem uitzoeken?

Dit artikel onderzoekt argumenten voor en tegen of christenen tatoeages zouden moeten krijgen door specifieke verzen uit de Bijbel te onderzoeken. Het zal ook het officiële standpunt van de moderne christelijke geestelijkheid over de kwestie van tatoeage onderzoeken en vergelijken met enkele van de andere populaire religies

Bijbels bewijs

Als het gaat om tatoeages, gebruiken veel christenen die tegen de praktijk zijn verzen uit de Bijbel om hun conservatieve houding te rechtvaardigen. De meest voorkomende van deze verzen is te vinden in het Oude Testament, in het boek Leviticus. Volgens Leviticus 19:28: "Gij zult geen stekken in uw vlees maken voor de doden, noch enig teken op u tatoeëren: Ik ben de Heer."

Voor velen is dit al het bewijs dat ze hun kudde moeten verbieden om geïnkt te worden. De realiteit is dat de dingen een stuk ingewikkelder zijn dan dit populaire refrein.

De moderne kerk

Tatoeages zijn al lang een onderwerp van lange theologische discussie. Hoewel deze dialogen informatief kunnen zijn, gezien de groeiende acceptatie van tatoeages in de moderne cultuur en de noodzaak voor de kerk om te veranderen en zich aan te passen aan de moderne samenleving, wat hebben de huidige leiders van de kerk te zeggen over tatoeages?

De katholieke kerk is een enorm schip, bestuurd door een lange opeenvolging van pausen, en momenteel is paus Franciscus op een missie van nieuwe kracht. Franciscus is een pionier, de eerste jezuïetenpaus, de eerste uit Amerika en de eerste niet-Europese paus in meer dan 1300 jaar. Francis heeft in het openbaar moderne kwesties aan de orde gesteld, waaronder klimaatverandering, ongelijkheid in rijkdom en ja, zelfs tatoeages.

Paus Franciscus heeft gewezen op de heilige tatoeagepraktijk van Eritrese christenen als een voorbeeld van de manieren waarop lichaamskunst kan worden gebruikt om God te verheffen. Hij heeft consequent het belang benadrukt van contact met de jeugd in de kerk, en suggereerde zelfs dat priesters tatoeages als communicatiepunt zouden kunnen gebruiken. Paus Franciscus noemde ook de manier waarop tatoeages vaak worden gebruikt om het lidmaatschap van een groep uit te zenden, en dat religieuze tatoeages op dezelfde manier kunnen worden gebruikt:

"Tatto's betekenen vaak lidmaatschap van een gemeenschap, 'Jij, jonge man, dat je zo getatoeëerd bent, waar ben je naar op zoek? Welk lidmaatschap van de gemeenschap drukt u uit in deze tatoeage?'

Het is niet verwonderlijk dat zijn opmerkingen niet goed werden ontvangen door de katholieke 'oude garde', maar de openhartige openheid van paus Franciscus om contact te maken met jonge gelovigen, toont een essentiële verschuiving die belangrijk kan zijn bij het revitaliseren van de katholieke kerk.

Historische context

Zoals met veel dingen in de wereld van de theologie, zijn tatoeages het onderwerp geweest van veel nadenken en debat. Permanente lichaamskunst is een veelvoorkomend gespreksonderwerp geworden dankzij de explosie in populariteit (vooral onder jongeren) in de afgelopen twee decennia. Met ongeveer 40% van alle millennials die inkt gebruiken, werken velen in de kerk aan het opnieuw aanbrengen van tatoeages op het openbare forum.

Deze verandering in gevoeligheden en sociaal stigma wijst op een belangrijk feit over de context waarin het Oude Testament werd geschreven; het is opmerkelijk lang geleden.

Veel religieuze historici beweren dat Leviticus 19:28 meer gericht is op problemen waarmee de oude Hebreeën worden geconfronteerd dan op enige algemene generalisatie over lichaamskunst. Het "markeren" of "kleuren" van iemands lichaam was hoogstwaarschijnlijk een praktijk die door andere groepen in de regio's werd gebruikt. Gezien de tribale, oorlogszuchtige aard van veel volkeren in deze periode, zouden deze dogmatische onderscheidingen worden gebruikt om differentiatie tussen stammen te verzekeren.

Bij het innemen van deze historische visie ontstaat een andere inconsistentie in de vorm van vertalingen. De term 'tatoeage' kwam pas in de 18e eeuw in het lexicon. Tatoeage is een verbastering van het Polynesische woord tatau, naar Engeland gebracht door de correspondentie van kapitein James Cook en de inkt op de lichamen van zijn matrozen. Hoewel dit misschien semantiek lijkt, wijst het op de incongruentie van niet alleen de taal die in verschillende gedrukte versies van de Bijbel wordt gebruikt, maar ook op de recente ontdekking van de praktijk van het tatoeëren in het Westen.

Oude Testament versus Nieuwe Testament

Dit historisch kader is ook nuttig bij het onderzoeken van het verschil tussen het Oude Testament en het Nieuwe Testament. Zonder in te gaan op een theologieles, was het Oude Testament het boek van het Joodse volk en de bron van de ceremoniële wet die alle handelingen en procedures informeerde die hen door God werden gedicteerd. Het Nieuwe Testament is het verhaal van Jezus en creëert in wezen een nieuwe start voor christenen die veel van de dogmatische praktijken uit het verleden wegvaagt.

Zoals de christelijke schrijver Matt Fradd zegt over Leviticus 19:28:

"… dit vers is niet bindend voor christenen om dezelfde reden dat het vers "noch zal er een kleed van stof over u komen dat van twee soorten stof is gemaakt (Lev. 19:19)" niet bindend is voor christenen. Het is namelijk een onderdeel van de ceremoniële wet die bindend was voor het Joodse volk, maar niet voor christenen (behalve wanneer het samenvalt met de morele wet). “

Fradd wijst op het verschil tussen de morele wet en de ceremoniële wet van het Oude Testament. De katholieke kerk heeft dit onderscheid al lang erkend en beschouwde de regels over moraliteit uit het Oude Testament, zoals de Tien Geboden, als bindend voor katholieken, terwijl ze de volgelingen vrijstelde van de details van regels en doctrine van ceremoniële wet.

Het Nieuwe Testament blijft de primaire tekst voor christenen met de leringen van Jezus als de kern van het geloof. Zoals Fradd aantoont, zijn er veel regels en gebruiken in de boeken van het Oude Testament die specifiek zijn voor de tijd, plaats en gebruiken van de mensen die het schreven.

Hoewel er een schat aan kennis en begrip uit deze oudere traditie kan worden gehaald, zijn christenen gedwongen om de leringen van Jezus te volgen en zich niet al te veel zorgen te maken over de dogmatische ingewikkeldheden die in het Oude Testament worden gevonden.

vergelijkingen met Verschillende religies

Hoewel het christendom problemen heeft met tatoeages, hebben veel andere religies een lange en mooie geschiedenis met permanente lichaamskunst. Er is een geschiedenis van heilige tatoeage op het subcontinent in de hindoe-religie, evenals vele voorbeelden afkomstig van culturele groepen op de eilanden van de Stille Zuidzee, zoals Tonga, Samoa en de Nieuw-Zeelandse Maori, waar tatoeages krachtige componenten zijn in riten van passage en andere belangrijke culturele ceremonies.

Misschien wel de meest bekende en uitgebreide heilige tatoeage komt in de vorm van de sak yant-tradities van Zuidoost-Aziatische boeddhisten. In deze praktijk zijn het de heilige mannen zelf die deze tatoeages zowel op andere monniken als op toegewijden aanbrengen. De prachtige ontwerpen en het uitgebreide script zijn populair geworden bij zowel de lokale bevolking als toeristen die een authentieke culturele ervaring willen hebben.